Titicacameer en Uros Eilanden ( 10 )

Puno ligt aan de oevers van het Titicacameer. Vanuit Puno vertrekken boottochten, waarvan de meesten naar de drijvende eilanden van de Uros Indianen gaan. Deze bijzondere eilanden bestaan uit rieten bodems en zijn bebouwd met huizen en andere bouwwerken. Aangenomen wordt dat de indianen honderden jaren geleden naar het meer zijn gevlucht om aan vijandige stammen te ontsnappen.
We gaan het beleven, we worden om 07.50 bij de receptie opgehaald en gebracht naar de haven waar we op de boot stappen. Naar Peruaanse begrippen een redelijk luxe boot, gelukkig maar want we zitten er zo'n 3 uur in. We worden verwelkomd door een Inca-meneer die ons trakteert op een lekker stukje Inca muziek met panfluit en een soort van gitaartje. We hadden nog wel wat langer van deze muziek willen genieten maar de boot moest er vandoor dus zo ook de Inca-meneer. Helaas was t geen traktatie want hij ging vlug nog even met zijn fooienzakje rond!
We varen een minuut of 30 en meren aan bij het 1e drijvende eiland Isla Flotante Tata Inti, daar stappen we uit en sta je ineens met je voeten op een massa strooi, omringd door allemaal rieten huisjes. Daarvoor liggen allemaal kleden met uitgestalde zelfgemaakte dingen, wel hele mooie. We krijgen uitleg over het ontstaan van deze eilanden of eigenlijk hoe ze zijn gemaakt. Heel apart, het drijft ook echt. Na een uurtje gaan we met een grote rieten boot die eruit ziet als een boot uit Venetië maar dan met 2 Puma koppen erop, rood en geel beschilderd, naar de overkant. Daar doen we nog een half uur over, gewoon met de peddels.
We stappen uit op het volgende eilandje waar we natuurlijk weer van allerlei souvenirs kunnen kopen, Jeanne en ik houden het bij 2 bananen en een stempel in je paspoort van de floating islands, 2 sol ( ongeveer 50 cent )
We varen weer verder voor de aankomende 2,5 uur. De zon schijnt naar binnen en je suft wat weg met je gedachtes, hoe kunnen deze mensen zo leven, kleine kinderen spelen er met rietstengels, vrouwen breien hun verkoopwaar, alles met de hand en een engelengeduld gemaakt, mannen besturen de boten en geven de uitleg aan de toeristen, meer is er niet. Wij zouden doodongelukkig worden op zo'n eilandje. Dat is het leuke van reizen, om zoveel mooie mensen te mogen ontmoeten in zoveel verschillende culturen met zoveel verschillende tradities. We voelen ons best wel gezegend.
We komen aan bij het eiland waar we gaan overnachten: Amantani.
Midden in het Titicacameer ligt het eiland Amantani, een vredige plek waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Als je een zonnepaneeltje hebt dan is er wat elektriciteit, er is geen warm water, geen auto's, geen wegen en geen kennis van de Engelse taal. Maar dat maakt niet uit want het eiland is prachtig en met een beetje Spaans komen we er ook wel. Als we aankomen worden we verwelkomd door de lokale indiaanse gastgezinnen. We worden naar een open plek gebracht en krijgen daar een gastmama aangewezen, wij krijgen mama Theodora, een wat ouder klein ienieminie vrouwtje met kleurrijke kleding aan en kleine sandaaltjes. Haar gezicht is doorleefd en de huidskleur is donker ( tegen het felle zonlicht en de kou ) We wandelen achter haar aan richting haar huisje en we zijn zeer benieuwd. In Ecuador was eea nog enigszins luxe terwijl we anders verwacht hadden. We lopen door grasvelden, omhoog langs schapen, klimmen over rotspaadjes en op de achtergrond horen we een ezel heel jammerlijk balken. Als we rondom ons heen kijken zien we prachtige uitzichten, het Titicacameer is erg mooi, veel groen, schapen, ezels, kippen.
Mensen die aan t bouwen zijn op het land of aan een nieuw huis, steen voor steen en alles met de hand. Wegen zijn er niet, dus auto's ook niet. Over het hele eiland loopt 1 pad.
We komen aan bij het huisje van mama Theodora. Zo had ik het me ook voorgesteld. Alles is klein en laag en de deuren zijn van golfplaten. Gelukkig zijn wij niet groot maar Petra en Mike kunnen alleen maar bukkend overal naar binnen. De bano (toilet) is redelijk, doorspoelen moet met een emmer water.....benieuwd of je er ook een drollie mee wegkrijgt.....
Ze laat ons onze kamer zien en dat ziet er schattig uit, een kleurrijke kamer met 4 bedden en zelfs een lampje, althans een pitje. We worden verwacht voor de lunch in een ienieminie klein keukentje met een tafel en een lange bank. Past er net in, achterin een klein hokje waar ze in kookt. Maar ach, mama Theodora is supertrots op haar keukentje en Jeanne mag alles fotograferen, ze gaat er ook nog netjes voor staan. De soep is heerlijk en verder krijgen we een soort van warme kaas omelet en verschillende aardappelsoorten met wortels. Het was teveel maar wel lekker. Na het eten kwam ze met een grote zak aan met daarin zelfgemaakte spullen, we konden er niet omheen en hebben een paar handschoenen gekocht, die komen altijd wel van pas. Dan moeten we ook nog mee naar buiten en brengt ze ons een eindje verder naar de top van een berg van waar we een prachtig uitzicht hadden. Nu was t de bedoeling dat we om 16.00 uur nog een meeting zouden hebben ergens waar ze ons naar toe zou brengen en had je de keus om een tracking naar boven te doen. Richting de 4950 meter hoogte.....uhhh, die gingen we dus niet doen. Echter wilde we wel even naar de meeting, schijnbaar een mis communicatie want ze begreep ons niet en wij haar niet, dus zijn we zelf maar aangelopen op zoek naar het meeting point. Nu is mijn oriëntatie vermogen niet super maar meneer Mike wist het ook niet. We verschilde enigszins van mening over de weg ernaar toe. Mike was overtuigd van rechts en de 3 dames links. Daar er ook meerdere wegen naar Rome zijn is Mike rechts en de dames links gegaan.
Uiteindelijk was het geen van tweeën goed en waren we allemaal van het padje af, haha. Mike kwamen we na 3 kwartier ergens boven weer tegen en hadden wij dames al over muurtjes geklommen, waren we al tussen de ezels beland en over slootjes gesprongen, wat een avontuur haha. Super gelachen.
Meeting hebben we maar overgeslagen. Uiteindelijk hadden we onze eigen tracking en hebben we dik 1,5 uur gewandeld langs ruïnes en de zonsondergang is super, net ervoor terug.
Helemaal bekaf op onze kamer gaan liggen die ondertussen steenkoud was. Geen verwarming en als de zon hier ondergaat wordt t steenkoud. Met jas en al onder de dekens gekropen en gewacht tot we om 19.00 uur konden gaan eten. Half verkleumd kwamen we in het warme keukentje aan en kregen we weer soep met een soort van macaroni met groenten, erg lekker en werden we weer een beetje warm.
Petra was ondertussen ziek geworden en at niet mee. Na het eten moesten we naar onze kamer en kwam mama Theodora met traditionele kleding aanzetten voor Jeanne en mij. We hebben erg moeten lachen. Over onze kleren een blouse en een gekleurde grote rok, een strakke band om de taille en een warme dikke sjaal eromheen, het geheel afgemaakt met onze bergschoenen eronder, zeer charmant. Zo gingen we naar de disco.
Als 2 oempieloempies sjokten we achter haar aan door t weiland over de rotsen met een klein zaklampje om te voorkomen dat we plat op ons neus zouden gaan. De plaatselijke disco was al aan de gang. Een grote ruimte met een podium en daarop de plaatselijke band met lekkere Inca muziek. Tijd om even binnen te komen en te observeren was er niet, mama Theodora pakte het grondig aan en trok deze 2 oempieloempie dames mee om te dansen. Het is de bedoeling dat je elkaars handen vasthoudt, je voeten steeds om en om crost zodat je heupen van links naar rechts swingen en je grote gekleurde rok zwaait en zwiert. Juist ja.......en niet stoppen, gewoon doorgaan want mama Theodora laat je niet los en rukt je arm zowat uit de kom, die rok moet zwieren! Daar ons eten redelijk hoog kwam te zitten door de strakke tailleband moesten we ons best doen om mama Theodora even te loodsen en met een flesje water op een bankje te kunnen zitten. Helaas na 3 slokken en een nieuw liedje kwam ze alweer aan waggelen. No escape!!
Na 1,5 uur was t weer genoeg en konden we naar "huis" we waren kapot. Gebruik gemaakt van de bano ( voor wie t interesseert; 2 x een emmer water en de drollies zijn weg ) en naar de slaapkamer.....brrrrr, niet te doen zo koud. De kleding was wel lekker warm, nu snappen we waarom deze mensen hier allemaal in lopen, maar eea moest uit. Vlug uit gedaan, pyama aan met truien erover, sokken en in bed. De dekens zijn lekker zwaar maar het bed was niet te doen, balken onder je rug een dunne matras...ojee. Dat gaat wat worden vannacht.......