Cuzco - Aqua de Callientes ( 15 )

Aquas de Callientes, oftewel heet water, zo genoemd door de warme thermale bronnen die hier ook zijn, is een klein plaatsje gelegen aan de wilde Urumbaba rivier. Het is het startpunt voor een trektocht naar Machu Picchu wat er 6 km vanaf ligt. Het plaatsje is nu alleen maar gericht op toerisme, je ontkomt niet aan dit plaatsje als startpunt, naast een aantal noodzakelijke voorzieningen zoals hotels en restaurants vind je er een overvloed aan souvenirwinkeltjes en kraampjes. Vanaf hier kan men ook de klassieke incatrail doen, een tocht van 4 dagen en 3 nachten waarin je klautert, klimt, slaapt in tentjes, ontberen dus en voor ons niet te doen. Wij gaan wel met de trein....euh!
Voorheen ( 1901 ) was dit plaatsje een boerendorp, nog voor de ontdekking van de Machu Picchu met een aantal boerenfamilies. Na de ontdekking van de Inca ruïnes in 1911 werd er een spoorlijn aangelegd vanuit Cuzco tussen 1921 en 1931. Het dorpje werd toen de verblijfplaats voor de spoorbouwers. Toen het toerisme naar MP op gang kwam werd het dorp langzaam overgenomen door de vele restaurants, hotels, reisorganisaties en grote, hele grote stromen toerisme. Inmiddels komt er de hele wereld om MP, 1 van de 7 wereldwonderen te zien.
Vanmorgen vroeg opgehaald met een klein busje en gebracht naar het station waar we in de trein stappen. We hebben allemaal al stoelnummers dus dat is makkelijk. Het is een mooie trein met goede stoelen, een tafeltje in het
midden voor 4 pers en het dak is voorzien van ramen zodat je omhoog kijkend kan genieten van de mooie uitzichten. De trein heeft als eindstation Aqua de Callientes en andersom als eindstation Cuzco. Het heeft gemiddeld 7-8 wagons, dus best wel een lange trein. De trein hobbelt rustig over het spoor en binnenin hobbel je rustig mee. Gelukkig nergens last van....
De reis geeft echt prachtige natuur uitzichten zelfs als je naar boven kijkt. De bergen zijn zo hoog en de rivier die ernaast loopt is prachtig. Enorme rotsblokken liggen er doorheen wat maakt dat de rivier er wild tussen door stroomt. De rotsblokken zijn van wit gesteente en enorm groot. Onderweg wordt er, net als in Equador, een spoorwissel met de hand gedaan zodat we op een andere rail terecht komen en naar boven kunnen en weer naar beneden. Na 3 uur hobbelen arriveren we in Aqua de Callientes. Het ziet er echt prachtig uit tussen die bergen. En omdat we nu wat lager zijn, rond de 2500 ergens, gaat ademen ook weer wat makkelijker en is alles mooi groen, we zijn nu ook dichter bij het Amazonegebied en dat is te zien aan de beplantingen. We stappen uit en lopen via het station richting het kleine stadje en worden onderweg geconfronteerd met een enorme markt met de meest kleurrijke stoffen, kleden, kleding, sieraden, teveel om op te noemen. We moeten ons een weg erdoorheen banen, commercieel slim natuurlijk, maar nu moeten we de gidsmevrouw volgen naar ons hotel. We steken de spoorlijn over en 10 min later komen we bij ons hotel. Dat ligt gewoon aan de spoorlijn. Net als vele restaurants. Raar gezicht wel. Het is 1 massa toerisme. Ook op het station wordt je bedolven onder mensen die met bordjes omhoog staan om alle toeristen op te vangen.
Het is een wirwar van mensen.
Onze bagage kunnen droppen in het hotel want de kamer was nog niet klaar en zijn we met vieren even wat gaan drinken. Daarna wat rond gesnuffeld en liep ik zomaar tegen een supermooi kleed aan, precies wat ik zocht. Peruaanse Inca mevrouwen met een zwarte vlecht, mooie kleuren en echt geweven. We hebben aardig kunnen afpingelen en een kleed rijker lopen we richting ons hotel. Onderweg zien we de originele Peruaanse hond, die hebben geen haren alleen een kuif op hun hoofd. Dit ras ( naakthond ) bestond al voordat de Spanjaarden kwamen.
We krijgen onze kamersleutel met bagage en gaan voor de zoveelste keer eens bekijken wat voor een hotelkamer we hebben. Ik heb nog nooit zoveel hotelkamers van binnen gezien als de afgelopen maanden juni en september. Elke keer weer een verrassing. De kamer was simpel maar schoon en het uitzicht fenomenaal. We keken recht tegen de berg aan met prachtig groene beplanting en de rivier eronder. Daar hebben we even van staan genieten. Jeanne was moe en wilde graag even liggen. Ik ben met de verslagen aan de slag gegaan want ik liep achter. Helaas alleen geen internet op de kamer, ondertussen wel wat armoeiig maar het is niet anders. Het is al een beetje donker aan t worden als Jeanne haar oogjes open doet. Ze voelt zich niet lekker, ojee, nu nummer 2!
Toch maar uit bed en misschien helpt iets eten. We belanden in een restaurantje en bestellen 1 voorgerecht met avocado voor ons samen en ieder een bord gebakken rijst met groenten. Daar doen we het meestal goed op. Echter Jeanne heeft 2 happen avocado op en een kwart van haar bord rijst. Het wordt alleen maar erger. Wat erg, uitgerekend vlak voor we naar de Machu Picchu gaan. We kunnen alleen maar hopen dat t morgen over is.
We gaan meteen terug want ondertussen zit Jeanne te rillen als een rietje en duikt meteen haar bed in.
Ik lees nog wat ( geen internet op de slaapkamer ) en doe ook mijn lichtje uit. Hopelijk doet Jeanne haar lichtje het morgen weer.