Jinja - Welcome Home (19)

Het duurde even voor we gingen slapen....lekker giechelen en de slappe lach in bed, knuffelen, heerlijk als je dat met je dochter kan.....we moesten wel 1 licht elimineren voor Jeanne. Mandy heeft al die tijd geslapen met 2 nachtlampen ( stel je voor dat er 's-nachts iets te zien zou zijn ) en dat was wel heel veel licht, dus 1 minder, overwinning voor mijn dochter!!
Maar ach, als je moeder bij je in de bunkert ligt dan geeft die al licht genoeg hahaha!!
Goed geslapen, wel een kuilenbed maar ach.....this is Africa!!
Mandy's lippen zouden goed staan in een nieuwe aflevering van Barbie! Of een reclame voor botox....haha....
Beetje gemeen maar humor verzacht, ze deden namelijk echt pijn, helemaal opgezwollen, pijn aan alle zenuwuiteinden, wat een bende toch die Malariapillen, blij als we er dalijk vanaf zijn......
Vanmorgen ontbijtje op en aangelopen naar t weeshuis, we zijn zo benieuwd. Het is maar een klein stukje lopen, warm is t al wel....Jinja is wel een modernere stad als de dorpen en steden die wij gezien hebben. Je ziet hier ook meerdere witte mensen op straat. Rond 9 uur komen we aan en wordt er al druk gewerkt, ze zijn aan t verbouwen, overal werklui, de tuin wordt opnieuw beplant, Carlo loopt al druk te zijn met zijn handen in de aarde en eindelijk ontmoet ik Amerikaanse Mandy waar ik al zoveel over heb gehoord....en t zijn net zusjes die twee, Annemie en Mandy, ze hebben zelfs dezelfde schoenen aan, haha!
Ontzettend lieve vrouw, doet dit met heel haar hart en ziel. We krijgen een rondleiding van Annemie en mijn Mandy en worden voorgesteld aan iedereen die er werkt, zo lief allemaal, het is groter als dat t lijkt aan de buitenkant en alles wordt echt supermooi. We ontmoeten de kinderen die meteen als zuignapjes aan je vast zitten, al die gezichtjes, super, blij met elke vorm van aandacht. Dan krijgen ze bijbelles en gaan ze bidden, zingen, muziek maken, het is zo mooi om te zien dat ik er tranen van in m'n ogen krijg en hoop dat niemand t ziet.....Jeanne heeft hele mooie foto's gemaakt en Mandy jr (zoals mijn Mandy wordt genoemd ) wijst naar alle kindjes...kijk, die kan zo leuk dansen en kijk die is zowat in slaap gevallen. Er wordt muziek gemaakt met een trommel en de mammie's zingen zo mooi dat je ervan in een soort trance raakt als je lang genoeg luistert, sommige kinderen zitten echt met hun ogen dicht te luisteren en ondertussen slaan ze met een tamboerijntje of een ander instrumentje.....helemaal in trance. Echt zo schattig. Er was ook net een kindje binnengebracht, die zat op schoot bij een mammie een beetje apathisch te kijken, eigenlijk
niet goed wetende waar ie nu was, zijn moeder kon niet meer voor hem zorgen en heeft hem naar het weeshuis gebracht....dan breekt je hart wel hoor.
Alle indrukken komen binnen en begin me nu nog meer bewust te worden hoe heftig dit allemaal was en is voor mijn eigen Mandy.....
We zijn er nog maar een ochtend en voelen ons al leeglopen. Maar als je er middenin staat heb je t niet zo in de gaten, je geeft wat je kan geven als die
kindjes je aandacht en liefde willen. Het
maakt diepe indruk op ons en we waren blij met t voorstel om even koffie te gaan drinken en wat winkeltjes te kijken in Mainstreet. Annemie, Alibert en Mandy en Allen kwamen later ook en met z'n allen geluncht. Mandy Sr is heel gelovig en voor we gingen eten hielden we aan tafel elkaars hand vast in een kringetje en zei Mandy Sr een soort van gebedje en hoe raar t misschien ook klinkt voelde het heel waardevol en "samen". Gaan we thuis ook invoeren, haha, denk dat iedereen me raar aan zou kijken....helaas. Het geeft een heel saamhorigheidsgevoel.
Eenmaal terug hebben we onze hulp aangeboden en konden we verf afkrabben, hier gaat verbouwen niet met de franse slag maar met de afrikaanse! En ze hebben hier ook geen Gamma, dus met superdunne scheermesjes zonder handvaatje ( gewoon een paar op elkaar ) alle klodders verf van de ramen afgekrabd.
Lekke koppakking....dikke zweetdruppels op ons kopke.....
Paar flessen water later de grootste klodders eraf. Jeanne en ik zijn daarna terug gelopen naar t Guesthouse en Mandy kwam later met Annemie en Alibert terug.
Mandy is als de dood dat ze malaria krijgt en pakt zich in als een lopende zombie als we gaan eten. En het is al
zo warm.....ze was zo moe dat ze na t eten meteen naar de kamer vertrok. Wij hebben nog thee gedronken en wat nagekletst. Zo leuk, fijn en aandoenlijk om te horen wat voor indruk ons Mandy heeft gemaakt bij hen. Ik voel me zo trots en weet dat dit nooit vergeten gaat worden.
Op de kamer was Mandy ondertussen gedoucht en zat haar verslag te schrijven, ik ook en Jeanne op de app.
Daarna ook de badkamer in en lekker de pyjama aan.
Het was half 9.....maar allemaal helemaal op van alle indrukken.