Entebbe - Schiphol (23)

Daar is ze dan.....ondertussen back home en vervuld van alle reiservaringen. Zit nu op de bank mijn hondjes te knuffelen die ook blij zijn met alle vrouwtjes weer thuis en liefst de hele tijd alleen maar bij je willen zijn. Besef me dan dat mijn honden nog meer zorg en liefde krijgen dan heel veel kinderen daar.
Denk dat dit soort gedachten bij ons allemaal nog vaak zullen opploppen.
Maar oké, de laatste dag ;
De laatste ochtend was ik vroeg wakker, naast me ligt m'n dochter nog heerlijk te snurken, overigens zonder PP-voorzorgsmaatregelen, laken zit nu
niet meer onder haar neus maar ligt ergens beneden in d'n bunkert.
Lees nog wat en volgens mij ligt Jeanne ook al te lezen, we proberen altijd stil te zijn tot we zeker weten dat de ander ook wakker is. Als Mandy wakker is maken we nog wat laatste letters af van 't carlo en irene abc-tje. Ze heeft er zo haar best op gedaan, het was niet gauw goed en moest er toch weer een andere rijm komen. Maar uiteindelijk is t gelukt en dalijk bij t ontbijt wordt ie voorgelezen. Nu ik toch voor de laatste keer uit de bunkert stap hoeft t niet meer op z'n PP's en kan ie eindelijk gewoon open.....haha.
Voor de laatste keer het badkamer ritueel.....we hebben t toch goed gedaan, 3 dames in een kleine kamer ( voor NL-begrippen dan ) en een kleine badkamer! Eerst ontbijten.....
Carlo en Irene zitten er klaar voor.
Mandy leest staande haar verhaal voor en ze luisteren aandachtig met een lach en op t einde natuurlijk een traan, meerdere want uiteindelijk zaten we allemaal met tranen. Alibert hield zich stoer en liet Annemie de meeste tranen plengen.....je bent tenslotte een man en een beetje waardigheid moet behouden blijven.....hahaha. Vul ik zelf in maar t klinkt wel passend haha.
Even een planning maken, eerst even naar Mainstreet want Mandy heeft gisteren iets laten vallen en kon ik weer op zoek naar een nieuwe.
Maar gevonden en allemaal nog het laatste oegandese geld uitgegeven. Bakkie koffie bij de Source en op
naar t weeshuis om afscheid te nemen. Mandy liep met lood in haar schoenen, net als ik...heel slecht in loslaten en afscheid nemen. Maar t vooruitzicht naar huis te gaan naar familie, vriendinnen, naar bed gaan zonder Pink Panther tactiek voor alle beesten, eigen spullen en een hoop ervaringen en vriendschappen rijker, maakte het afscheid draaglijker.
Alle mammies kwamen een knuffel geven en zeggen dat t zo jammer was dat ze weg ging en dat ze zeker terug
moest komen, de kinderen kwamen knuffelen, niet alle kids hadden door dat t een afscheid was en misschien voor hun ook beter, ze hebben al zoveel moeten loslaten. Ik zag Mandy zich groot houden en ben weer zo trots op haar. Annemie deed ook haar best om t droog te houden en zei dat ze haar tranen wel zou bewaren voor straks, schatje toch!!
We hebben ook nog even een rondje gelopen door t weeshuis en het is echt
mooi geworden. Alle bedjes staan er nu alles is meer aangekleed, alle kleine stoeltjes staan weer op hun eigen plek,
kijkt meteen meer huiselijker. Kinderen zijn er happy mee. Hard gewerkt!
Als je naar een kamer kijkt met zoveel bedjes bij elkaar, ook als soort van stapelbedjes, en je ziet hoeveel kindjes er dan op 1 kamer liggen, vraag ik mezelf af hoe dat er 's-avonds uitziet als ze allemaal naar bed gaan.....
Veel tijd om er verder over na te denken was er niet, we gingen lunchen, voor de laatste keer met iedereen. Gezellig.
Daarna laatste goodbye van Mandy Sr en Allen en op naar onze kamer om de koffers in te pakken.
D'n bunkert kon eindelijk helemaal open zodat we de koffers op bed konden leggen, wat kleding en handdoeken hier gelaten voor Prostie en was er wat plek om alle gekochte spullen mee te nemen. Jeanne had al een tas extra gekocht voor haar grote olifant van 10 kilo dus dat ging sjouwen worden.
Lekker muziekje erbij en was gezellig zo met z'n 3-en. Rond half 4 waren we zo goed als klaar en werd er op de deur geklopt....Annemie was er al.
Koffers naar voren gereden, allemaal
nog ff plassen voor we het busje ingaan die ondertussen was gearriveerd.
Gelukkig een ruim busje zodat we lekker konden zitten. Koffers erin en dan volgt toch t laatste afscheid......
Knuffels, kussen, tranen en voor
Mandy een afscheidskadootje met kaartje. Openmaken als je thuis bent, zegt Annemie, als t lukt ( denk t niet Annemie ) langzaam rijdt t busje de poort uit, zwaai, zwaai, laatste blikken vangen we op van alle zwaaiende handen en off we go. Ik heb mijn zwaaiende hand nog niet naar beneden of ik hoor al geritsel....ja hoor, envelopje was al open en kaartje werd al gelezen. Met traantjes in haar ogen geeft ze t kaartje aan ons en lezen we een lieve tekst van Annemie met een mooi hartenbeeldje erbij. Nogmaals ben ik hen zo dankbaar voor alles wat ze voor Mandy hebben betekend en hebben gedaan!
Het taxibusje rijdt richting Kampala en
kunnen we ons nog 1x verbazen over de enorme drukte op de weg, langs de weg. Hoe later en hoe donkerder t wordt hoe drukker....kleding hangt voor winkels buiten naast de geslachte kippen, het stinkt, bedden worden buiten tentoon gesteld en je begrijpt niet dat mensen zo gaan "winkelen" maar hier is t normaal. Na 3 uur rijden moet Mandy naar de wc en stoppen we bij een benzinepomp. Wc is een groot woord, de voor ons al bekende voetstappen met gat ertussen. Ik zie haar kijken maar de nood is hoog dus geen tijd om te kijken of er beesten zitten, er was trouwens niet eens licht, dus snel alles loslaten en off we go again.
Na 4 uur zijn we bij Entebbe Airport. De aardige taximeneer loopt zover mogelijk met ons mee. Niet te vergelijken met Schiphol dus alles gaat anders. Wachten, controles, weer wachten, weer schoenen uit etc. Eindelijk tijd om
naar toilet te gaan, gelukkig met pot, even wat eten ( veilig in een verpakking) en had Mandy haar laptop geïnstalleerd. We moesten toch nog wachten dus konden we wel even ons laatste verslagje afmaken.....
Zitten we net goed en wel komt er een medewerkster vragen of we naar Amsterdam moeten.....uhh ja!
Dan moet u nu naar de gate. Oh....nu al, ja eerder vertrek. Pff.. Alles weer ingepakt, check in, weer even wachten en uiteindelijk mogen we boarden!
Terug naar huis.......
Boek uitgelezen, filmpje en wat muziek later landen we na 8,5 uur om 06.35 op Schiphol en staat er een heel ontvangstcomité op ons te wachten als we door de deur komen. Echt leuk.....
Na alle knuffels met z'n allen nog een lekkere hollandse koffie gedronken en stappen we allemaal in onze NL auto om over de NL weg naar ons NL huis te rijden en alle Oegandese ervaringen een plekje te gaan geven.
Lieve Jeanne, het was weer fantastisch om alles samen met jou te mogen beleven en kijk nu al uit naar t samen herbeleven middels de duizenden foto's die we hebben en nog zullen gaan krijgen van onze reisgenoten.
Lieve Mandy, wat ben ik trots op je dat je deze reis zo goed als alleen en ook nog ziek bent aangegaan. Vond t heel bijzonder om nog een paar dagen te mogen zien hoe je daar sterker bent geworden, de warme band die ik voelde tussen jou en Carlo en Irene, hoe je met de kinderen bent omgegaan en met name hoe je met jezelf bent omgegaan...,je verslag is een mooi document geworden en dat je maar net zo trots op jezelf kan zijn als alle mensen waar ik zulke mooie woorden van heb gehoord over jou!!

Lieve allemaal die mijn verslagen hebben gelezen. Fijn dat jullie met ons mee zijn gereisd en dank voor de lieve reacties.
Voor Jeanne en mij is t ook weer een mooi reisdocument geworden.
Dag allemaal......tot de volgende...haha!