Kidepo Valley NP (4)

Tja.....dat was weer lekker vroeg vanmorgen. En nog steeds stikdonker, ik hou niet van stikdonker maar hier geen keus, geen elektra, ook nu nog niet, om half 6 in de ochtend. Dus nog steeds super blij met mijn meegekregen zaklamp van mijn lieve schat. En die geeft me een puist licht! Kwam gisteravond ook goed van pas....het licht valt hier ook ineens om, van t ene op t andere moment is t stikdonker en andersom ook, tis ook ineens weer licht. 06.15 aan een licht ontbijtje, wat fruit en thee, meer kregen we niet anders ziek in de hobbelende auto. Prachtige zonsopgang mogen aanschouwen.....
In de ochtend zijn de dieren wat actiever dus valt er meer te zien hier in Kidepo Valley, wellicht het best bewaarde geheim van Afrika. De vroegere speeltuin van Idi Amin ( zijn privé jachtterrein ) De meeste diersoorten van alle parken in Oeganda wonen hier. Het park is niet echt bekend zoals bijv het Krugerpark, en het ligt ver van de gebaande paden, dus weinig mensen komen hier. We worden begeleid door een Ranger van de Uganda Wildlife Authority. Samuel.
Samuel is een gedreven man, lang van postuur en neemt zijn werk uiterst serieus met een leuk gevoel voor humor. Samen met onze eigen Frank gaan we weer op pad. Hobbel de hobbel is er niks bij, het is nu bonk en bonk en bonk. Wel spannend, die auto's hebben wat te lijden hoor. En wij eigenlijk ook wel.....
Het was een prachtige ochtend, van kuddes buffalo's tot zebra's, waterbokken, nog meer mooie vogels en zo schitterend mooi, de rust, de stilte en het landschap....gewoon WAUW!!!
Alles leeft hier nog zoals het moet zijn, de mens heeft er een beschermd gebied van gemaakt en verder bemoeit ie zich niet met de natuur. We wilden allemaal graag leeuwen zien maar die zijn niet zo makkelijk te spotten. Samuel heeft zo zijn best gedaan voor ons en van alle gebaande paden af gegaan wat je schijnbaar niet vaak hoort dat dat mag, en ja hoor, 2 leeuwenpubers gespot bovenop een rotspartij die er hier heel veel zijn en echt mooie.
We zijn zo met de cruiser gereden dat we t beste zicht hadden om foto's te maken en dat is gelukt, super mooi. En zo lief van Samuel, hij nam echt alle tijd.
Maar het allermooiste wat we hebben gezien was een giraffen gezin, een papa en een mama en een klein girafje. Ondanks dat alle dieren wat terughoudend zijn en maar goed ook want zo hoort het tenslotte ook in het wild, waren ze ook wel nieuwsgierig en kwamen langzaam steeds een stukje dichterbij.....zo'n mooi moment en geweldige foto's kunnen maken, gelooft niemand als we thuis zijn. Alsof ze ervoor gingen staan. We waren allemaal er allemaal stil van en ontroerd.
Rond een uur of 12 terug voor brunch, ondertussen allemaal honger, wederom had die Anton goed voor ons gezorgd. 14.00 uur terug bij de auto voor een bezoek aan een lokaal dorpje. Nog eens door de bush bush met zijn hobbelwegen en uiteindelijk beland in een ienieminie dorpje. Nou het leek wel alsof er hooggeëerd publiek op bezoek
kwam, we voelde ons gewoon opgelaten, zoveel kindjes die ons wilde aanraken, op het fototoestel wilde kijken, ze zien zichzelf natuurlijk nooit, we kregen een rondleiding en ook hier weer ongelooflijk hoe deze mensen leven in eenvoud. Ook deze kinderen, ze hebben niks, soms nog niet eens een broek en lopen in blote billen. Ze kijken naar ons, lachen om ons, willen ons aanraken, pakken onze handen en willen spelletjes doen. De hutjes zijn zo klein dat het onvoorstelbaar is dat hier een heel gezin in slaapt, soort van hoofd van het dorp leidt ons vol trots rond.....niet alleen de hutjes zijn klein maar ook de deurtjes cq poortjes waar je je al bukkend doorheen moet frommelen....en dat is dan echt frommelen....echte kabouterdeurtjes. Maar ja, hier is men eraan gewend, ze floepen er zo doorheen, wij niet dus, kreeg dus weer spontaan de slappe lach toen ik erdoorheen moest, omdat t er zo grappig uitziet wilde iedereen een foto nemen aan de andere kant van het kabouterpoortje dus ook Jeanne stond aan de andere kant om een foto te nemen als ik erdoorheen zou komen, nou je raadt t al, door de slappe lach, kreeg ik mijn ene been niet meer voor de andere en zat ik daar in het kleine deurtje op het kleine treetje, zeker 30 kleine kinderen kregen spontaan met en waarschijnlijk ook om mij de slappe lach...samuel de gids kwam niet meer bij en was ik eindelijk een beetje uitgelachen en klaar om weer met vereende krachten mijn benen onder me vandaan te trekken zegt Dick heel droog, " zal ik ff een duwtje geven" nou daar ging ik weer met de slappe lach, duurde even maar uiteindelijk stond ik weer rechtop....dat was nog eens een echte tjongejonge. Hoe dan ook, iedereen heeft enorm moeten lachen en Jeanne maar knippen ondanks de lach. Ben benieuwd naar de foto's.....
Daarna kregen we nog een dansvoorstelling en moesten we ook meedoen.....hadden ze nog meer om te lachen....wij ook.
Het was een mooie, enerverende ervaring waar ik nog lang aan zal terugdenken, niet alleen om al het lachen maar zeker ook om de eenvoud van deze mensen.....wij westerlingen zijn geneigd te denken, ach wat zielig die kindjes maar ik vraag me oprecht af
welke kinders er zieliger zijn, het gros van de NL kinderen of deze ??
Daar laten we het bij voor vandaag, terug bij de banda hebben we weer lekker mogen genieten van Anton's kookkunsten en heb ik gevraagd of ik hem mee mag nemen naar Holland....
Anton wil wel mee.....als ie een trui en schoenen krijgt zegt ie.....haha....
Volgens mij gaat ie na een paar weken weer met gierende banden terug naar hier......