Otavalo ( 4 )

Vannacht om 02.45 gewekt door t geblaf van honden die met elkaar aan t communiceren waren. Toch maar weer geprobeerd te slapen....gelukt tot 06.00 uur. Johan was ook wakker dus dan maar vast even lekker douchen.....grumpf....koud water, vlug wassen en aankleden dan maar. Het uitzicht buiten is geweldig, bergen, natuur, paard in de tuin, honden, kippen. Helemaal mijn ding. Om 7.00 uur zijn we naar beneden gegaan, we moesten om half 8 ontbijten maar liever buiten wachten. Honden waren aan t spelen, er zijn er veel hier, en de familie was al druk in de weer met van alles. Er werd geveegd, gemopperd op de honden, een omaatje liep wat spaans te mummelen maar ik verstond haar niet, mannen waren al op t land bezig. Wat een verschil met de wereld waarin wij leven, men is hier voorzien van alles, eten, drinken, genoeg beweging en elkaar. Wat heeft een mens eigenlijk nog meer nodig? Hier is men gelukkig en wordt waarde gehecht aan heel andere dingen, zoals familie, bij elkaar zijn, kinderen rennen van t ene huis naar t andere, ieder heeft zijn eigen taken. Tegenover onze familie woont de zoon met zijn gezin, eindje verder de zus van Carmen. Vaak eten ze samen. Ik wordt uit mijn gemijmer getrokken want t ontbijt is klaar. Wederom een overheerlijk vers ontbijtje, alles uit eigen tuin, omeletje gevuld met verse groenten, vers gebakken broodjes, warm perziksap(lekker) en ook nog een schaaltje vers fruit..... Klaargemaakt met een portie warme gastvrijheid! Na t ontbijt moesten we helaas meteen weg want de bus zou ons oppikken om 08.15 uur. De taxi staat klaar zei Carmen.....wij keken elkaar aan...taxi hier ?? Toen we buiten kwamen stond er een grote kruiwagen ( lagen helemaal dubbel ) met chauffeur, haha, helaas was die voor de koffers! Het was een mooi gezicht, heel vakkundig werd de kruiwagen door alle onregelmatigheden in het zandpad gemanouvreerd, over watersleuven heen en zo kwamen we aan bij de bus. Die was nu voor de helft gevuld en de andere helft moesten we nog ophalen. Na een warm afscheid en een armbandje rijker back on track. De rest opgehaald en gereden naar Cuicocha. Daar aangekomen konden we genieten van een mooi uitzicht echter moesten we wel een hele lange stijle trap omhoog en dat op 3200 mtr hoogte. Ik heb daar altijd last van, klimmen op hoogte, mijn hart gaat tekeer en doet me denken aan alle trappen in China. Dan maar met pauzes....pfff. Het uitzicht was idd fotowaardig. Nu kregen we de keuze om een wandeling van 14 km te maken of een halve.....heuh....doe mij maar de halve. Cuicocha Lake ligt in t natuurpark Reserva Ecologica Cotacachi. In het kratermeer liggen 2 eilanden. Op 1 van deze eilanden zijn 2 beren vrijgelaten die uit een chinees circus zijn bevrijd. Ze konden daar weer leren hun natuurlijke instincten te ontdekken, ze zijn een half jaar bijgevoed en daarna was t niet meer nodig, konden ze jagen. Daarna zijn ze uitgezet rondom t Lake. Wat een mooi project. Op t andere eiland leven cavia’s die niet in de pan belanden. The lucky one’s. De indianen hier zijn zich erg bewust dat ze zuinig moeten zijn op de natuur en het ecologische systeem, daar doen ze dan ook hun best voor. Maar oke, Johan koos voor de lange wandeling. Je loopt dan helemaal over de bergrand om het lake heen. Veel klimmen en dalen. Ik koos voor de groep die de helft ging doen. Groep 1 ging op pad. Wij gingen eerst in de bus en werden dan bovenop gedropt om vervolgens de andere helft te lopen. Echter eer dat de bus boven was over een supersmal pad hebben alle heren nog de weg moeten prepareren om door te kunnen rijden, overal diepe gaten in de weg, gelukkig genoeg stenen om die te vullen, dus de spierballen konden aan de slag. Uiteindelijk kwamen we boven. Het is er echt prachtig maar door de hoogte super inspannend met al t klimmen over smalle paden, grote keien, trappen en weer dalen.....veel mooie planten en beestjes en t uitzicht over het azuurblauwe water is erg mooi. Tegen t einde had ik t helemaal gehad, voelde m’n benen en voeten niet meer, vermoeid, en als je eindelijk dacht alle smalle houten traptredes omhoog te hebben gehad, kwamen er weer een paar. Samen met Fanny een belgische dame, heb ik t rustig aan gedaan en zijn regelmatig gestopt..... Wat was ik blij dat ik t eindpunt zag na uren klimmen, dalen, strompelen, ondertussen trilde mijn benen en voelde als pudding. Dat was eigenlijk iets to much. Eenmaal in de bus moesten we eerst nog een paar mannen oppikken die al eerder terug waren en vonden dat ze wel een biertje verdiend hadden.....Johan en Piet hebben elkaar gevonden, allebei Bierfan, dus je raad al wie we daar konden oppikken.....maar respect voor Johan, mag gezegd worden, de hele 14 km uitgelopen. Da’s best wel goed onder deze omstandigheden. Hierna zijn we gaan lunchen ergens in Otavalo, ik was zo moe dat ik alleen maar een soepje naar binnen heb gekregen. Daarna nog naar een indiaanse meneer geweest en kregen we een demonstratie hoe men alle muzikale instrumenten maakt die vervolgens op alle markten terecht komen. Het was mooi om te zien maar ook blij dat we weer in de bus zaten richting t hotel. Daar aangekomen om 18.00 uur zijn we allebei op bed geploft en er niet meer afgekomen.....