Puno - Cuzco ( 12 )

Vroeg wekkertje vanmorgen, 06.00 uur aan t ontbijt, 06.30 in de auto richting het busstation. Daar worden we gedropped met onze koffers en moeten we even zoeken waar we nu moeten zijn. Hier in Peru is alles een drukte, op de straten en ook in busstations.
Gelukkig allemaal gevonden en de bus stond al klaar, op je ticket staat je stoelnummer dus ook makkelijk en het is een luxe bus met bediening en toilet aan boord. Nu zitten we een beetje in het midden van de bus. Jammer want dan heb je altijd een stoel voor je neus en kan je alleen maar door het raam naast je naar buiten kijken. Wij hebben allebei redelijk snel last van wagenziekte en hopen maar dat t mee zal vallen. Jeanne voelt haar ontbijtje een beetje wringen. We hebben 453 km te gaan met een aantal stops.
Na 1,5 uur de eerste stop bij Puca Pucara ( rood fort )
Daar ligt een archeologische vindplaats van militaire ruïnes genaamd Kalassaya. Het fort is gemaakt van grote muren, terrassen en trappen en had als doel de verdediging van de stad Cuzco en van het Incarijk.
De naam dankt zijn oorsprong aan de rode kleur van de rotsen in de schemering. De gids vertelt zijn verhaal in het Spaans en in het Engels. Het luistert een beetje irritant omdat hij in het engels in 1 zin wel 10x het woord "friends" denkt te moeten zeggen. Nu zeggen ze hier heel veel, my friend, maar dit werd echt vermoeiend. Het "friends" kwam zeker na een halve zin weer tevoorschijn. Jeanne en ik haakten een beetje af en zochten verkoeling in de schaduw, 27 graden dicht bij de evenaar met de zon fel op je hoofd hou je hier niet lang vol.
Het is mooi om te zien en we maken maar een hoop foto's. Uiteindelijk lopen we naar beneden en komen we in het dorpje Pucara waar winkeltjes zijn met allerlei lokale producten en een toilet, heel fijn! Koffie durven we niet aan.
We krijgen niet veel tijd want ook hier loopt alles met de tijd. Bus dus weer in.
Moving on....volgende stop, alleen fotomoment bij La Raya. Hier kunnen we genieten van een prachtig uitzicht over de Andes. Dames in kraampjes ontbreken hier natuurlijk ook niet. Jeanne schiet wat af met haar camera.
Kwartiertje later, hup, busje weer in.
De volgende stop is voor de lunch in Sicuani, misschien helpt iets eten tegen mijn vervelende maag-gevoel. We nemen een lichte lunch, kopen nog een mooi kleedje en een cd van een meneer die ons trakteerde op mooie Inca-muziek. Na 45 min stond de gids-meneer alweer te zwaaien naar de bus.....ondertussen denken we, bekijk het maar, we doen op ons gemak!
We kachelen weer verder.
Volgende stop na 1,5 uur Raqchi.
Raqchi laat een oude Inca stad zien. De restanten geven een indruk van wat het ooit geweest moet zijn. De Spanjaarden hebben veel vernield. Het is enorm om te zien. Jeanne en ik zoeken steeds maar weer de schaduwplekken op want het is loeiheet. En meneer "friends" kwebbelt maar door midden in de zon.
Uiteindelijk belanden we nog op een markt waar we natuurlijk weer van alles kunnen kopen. Jeanne pingelt weer eens af op een mooie houten lama. Die komt op de schouw naast de mooie houten olifant uit Oeganda.
Weer gelukt !
Uiteindelijk komen we tot de ontdekking dat we misschien toch maar een extra tas moeten kopen...haha, de koffer barst uit zijn ritssluitingen.
We stappen weer in de bus en gaan verder naar onze volgende stop. Ik voel aan mijn lijf dat we op hoogte moeten zitten, onderweg niet zo opgevallen en heb er ook niks over gehoord maar mijn lichte lunch ligt me nu toch niet lekker op mijn maag. Als je de hoogte ingaat komt alles onder druk te staan in je lijf. Niet alleen je hersenen maar ook je blaas en maag etc. Dus veel water drinken maar weer, en ook veel plassen en mintsnoepjes in je mond. Later die dag horen we dat het hoogste punt vandaag 4335 meter was. Dus weer veel omhoog en omlaag.....en verklaart mijn weer ziek worden later op de dag, grumpf!!
Na weer een paar uur in de bus wordt t erger en probeer ik wat te slapen. Gelukkig voor Jeanne is haar misselijkheid weer weg. We stoppen weer ergens wat mij is ontgaan want ik kon niet meer op of neer en ben in de bus blijven hangen. Jeanne is nog even uitgestapt voor wat foto's.
We rijden door naar Cuzco, eindelijk komen we daar aan rond een uur of 6, lange dag, bijna 12 uur in die bus en voel me weer zieker worden. Meeste mensen krijgen hoogteziekte als ze omhoog gaan, bij mij wordt het erger als ik dan weer omlaag ga en waarschijnlijk te maken met het te snel omhoog en te snel weer omlaag.
Voel me weer doodziek, moet ik het toch weer vermelden in mijn verslag, helaas! Als we ooit nog eens bedenken om een reis op hoogte te gaan maken hoeven we alleen maar de verslagen nog eens te lezen om te weten: NIET DOEN!!!
Gelukkig stond de taxi weer klaar, altijd super geregeld en worden we snel naar het hotel gebracht, Amarindia. Onderweg hoor ik de gids van alles vertellen maar het ontgaat me finaal. Wil alleen maar liggen. In het hotel komt ook nog een heel verhaal over de aankomende dagen en dan eindelijk krijgen we de sleutel. Jeanne kijkt ondertussen ook al scheel van vermoeidheid. Gelukkig hebben we onze Mike die altijd wel een notitietje maakt. Eenmaal in de kamer, niks meer, koffer op de plank, pyama eruit en plat. Wat een fysieke hindernissen reis zeg!
Dus mocht iemand zich afvragen waarom de verslagen zo lang duurde, ik was er ff niet.....snif.