Guyaquil - San Cristobal ( 16 )

Vanmorgen 06.00 uur wekkertje (eigenlijk geen tijden voor in je vakantie) 06.30 pas eruit....voor de verandering eens heel vast geslapen, fijne kamer en een keer geen communicerende honden onder ons raam!
We zijn een eindje aan de wandel gegaan op zoek naar een ontbijt tentje, echter nergens hadden ze een aantrekkelijk ontbijt....veelal vette hap.
Dan maar terug naar t hotel en daar een ontbijtje doen....daar was in ieder geval lekkere yoghurt met vers fruit. Van onze groep hadden er nog meer dezelfde gedachte. We waren nog niet klaar met eten of we kregen de rekening al naast ons bord gelegd....wing!! En wat voor 1! Haha....we verschoten er allemaal van, 15 dollar pp.....wat een afzetters zeg.
Ontbijtje voor 30 dollar hebben we nog niet meegemaakt deze vakantie....
Dat zijn er sowiezo 3 ! Mijn overbuurvrouw aan de tafel Belgische Fanny vond dat ze dan maar even verder moest eten en ging nog wat chocolade broodjes halen.....haha, met pijn in de buik van t teveel eten de bus in, dus voortaan toch maar eerst de prijs vragen. We stappen voor de laatste keer de bus in met Lenning en William, hun taak zit erop nadat ze ons gedropt hebben op t vliegveld. Jan had een speech voorbereid die hij op zijn beste Spaans even deed. Lenning werd zo'n beetje de hemel ingeprezen voor zijn allerbeste stuurkunsten en werd er zelfs een beetje emotioneel van, het zweet gutste langs zijn gezicht en nek. Lenning is echt een lieverd en pas 26. Heeft alles wat groot is al gereden en heeft een vrouw en kinderen. Zo gaat dat hier, als je rond je 16e nog geen vriendje of vriendinnetje hebt dan klopt
er iets niet. En komen er ook al snel kindjes, zeker met die natuurlijke kalenders hier......
Een deel van de groep heeft 1 envelop gemaakt voor Lenning en 1 voor William en die wordt overhandigd, de meeste stellen hebben zelf enveloppen gemaakt en die ook zelf overhandigd. Wij ook, we hebben een leuke tijd met allebei gehad en men verdient hier echt niet veel, beiden gaan nu naar huis
om te genieten van hun kleine kinderen die nu vakantie hebben om daarna weer een aantal weken weg te moeten van hun gezin. We hebben in beide enveloppen een flinke fooi gedaan met een briefje erbij in mijn allerbeste Spaans en hopen dat ze er tijdens hun tijd thuis iets leuks mee gaan doen met vrouw en kindjes.
We rijden in 20 minuten naar het vliegveld waar William ons helpt met allerlei formaliteiten. Mooie luchthaven en gelukkig niet zo'n drukke trubbel
bedoeling als op Schiphol. Het verliep allemaal goed totdat Marco aan de beurt was en zijn koffer niet meemocht op de band omdat zijn achternaam foutief op t ticket stond, iets heel kleins schijnbaar maar we hebben er een dikke 3 kwartier staan wachten voor t eindelijk oké was.
Samen uit samen thuis was t motto!
Nog tijd voor een lekkere cappucino en werd er even vlug nog een stukje voetbal gekeken. Natuurlijk is t hele
voetbalgedoe daar in Rusland nu bezig en in Ecuador superhot, echt in elke straat bij elke winkel staan de tv's aan waarop je het kan volgen. Daar er zoveel tijdsverschillen tussen zitten staan mensen al vroeg in de ochtend
buiten op straat tv te kijken. Dat hebben we de afgelopen dagen veelvuldig gezien. Echter nu moest België voetballen, volgens mij voor de 1e keer,
dus alle Belgskes bij ons zaten even voor de tv. Plots een schreeuw, Fanny vloog overeind, maakte een dansje en toen pas hoorde we op de tv dat België 1-0 had gescoord!! We moesten er allemaal om lachen. Fanny is al de hele
vakantie de rust zelve....en nu ineens blijkt ze een fanatiek voetbalfan...haha.
Helaas konden de Belgskes niet wachten tot t mogelijk 2-0 zou worden want we moesten boarden. Op naar de Galapagos om te beginnen bij San Cristobal.
De Galapagos eilanden liggen zo'n 1000 km voor de Ecuadoraanse kust.
Dat is een uurtje vliegen, ietsje langer, en aangekomen komt meteen de warmte je tegemoet....heerlijk na die laatste dagen regen! Verder staat er meteen een drugshond klaar om eea te besnuffelen.
Eerder op t vliegveld in Guayaqiel werden alle koffers na de scan dichtgebonden met een kleine groene tyrib zodat er niks meer in of uit kon. Ter beveiliging dus. Toch werd er nog uitgebreid gesnuffeld en werd er zelfs een mevrouw uitgehaald die haar hele koffer overhoop gegooid werd....zelf stond ze er vrolijk bij te fotograferen. Gelukkig niet van onze groep. De hond liep ook over de band heen waar de koffers op binnen komen en zo te zien had hij ervaring.....hij wandelde vakkundig tussen de koffers door en zette zijn poten zo precies neer dat hij niet tussen de band terecht kwam.....
Opeens bleef hij hangen bij een koffer en begon stevig te likken met zijn oren recht naar voren.....de meneer met het pistool achter de andere kant van de hondenriem werd meteen alert net als de mensen die stonden te wachten. Wat spannend zeg.....een jong meisje trok de desbetreffende tas van de band en.......lag er een hele plas melk of yoghurt gedoetje onder haar tas, waarschijnlijk iets gelekt.....de drugshond vond t wel even best met zijn taak serieus nemen en wilde liever even een pauze inlassen om de band schoon te likken. Helaas....dat feestje ging niet door....hij moest van de band af maar bedacht dan maar gewoon op zoek te gaan naar die tas!! Het was wel even een grappig tafereel...het is en blijft toch ook maar een hond.
Nadat iedereen zijn koffer had gevonden stond er een gids op ons te wachten, dit was een James.
James moest eerst 20 personen verzamelen en die met bagage en al
naar de bus zien te krijgen.
Het duurde even voordat we allemaal met ons hebben en houwen in de bus zaten. Op naar t hotel, Blue Marlin. Gelukkig was dat maar 10 min rijden.
Plaats nemen aan een lange grote tafel en briefing over hoe en wat. Eerst kregen we een kamer toegewezen, na wat geswitch met de kamernummers konden we uiteindelijk de koffers droppen, omkleden en gaan we in de bus naar het bezoekerscentrum om eea te horen over de Galapagos eilanden. Over de natuur, de bescherming en wat dit gebied zo uniek maakt.
Deze verspreide groep eilanden liggen ter hoogte van de evenaar in de Stille Oceaan. Ze liggen in open zee op ongeveer 1000 km van de westkust van Zd Amerika. Allemaal van vulkanische oorsprong. Charles Darwin heeft in 1835 in 5 weken onderzoek gedaan van de geologie en biologie van 4 eilanden. Daardoor ontstond de evolutietheorie. De naar hem genoemde Darwinvinken zijn een bekend voorbeeld van het ontstaan van variaties in soorten door erfelijke aanpassingen volgens deze theorie. Sinds 1959 zijn de eilanden een nationaal park dus beschermd. Ook de Charles Darwin Foundation houdt zich bezig met de instandhouding van de natuurlijke toestand van deze eilanden.
De mens veroorzaakte een probleem van het ecosysteem door een gestrande tanker die olie lekte. Door de komst van de immigrerende mens en zijn meegebrachte dieren, zoals geiten, honden en ratten werd ook t ecosysteem bedreigt. Deze dieren brachten grote schade toe aan de inheemse flora en fauna. Nadat alle geiten waren opgegeten kon de natuur zich weer herstellen. Het toerisme genereert aanzienlijke inkomsten, die gedeeltelijk voor ecologisch herstel worden aangewend. Echter deze toevloed aan mensen vormt op zichzelf natuurlijk ook weer een bedreiging voor het ecosysteem. Het zal de mens weer eens niet zijn.... in de jaren 60 kwamen er zo'n 1000 bezoekers in 2001 waren dat er al 80.000. In 2014 bezochten 215.691 toeristen het Nationale Park. Tegenwoordig beperkt men t aantal toeristen. Hoeveel is niet bekend.
Eigenlijk komt t erop nee dat als de mens zich weer eens nergens mee zou bemoeien het systeem zijn eigen weg kan gaan......
Dat was even een stukje geschiedenis.
We maken een stevige wandeling, houten trappen beklimmen, dan weer naar benee, mooie uitzichten en mooie foto's. Onze eerste kennismaking met de zeehonden, spelend in het water of liggend op rotsen. Iedereen probeert er een foto van te maken zo dichtbij als mogelijk. Onze groep van 20 was opgesplitst in 2x10. Ons werd nadrukkelijk op t hart gedrukt om goed bij elkaar te blijven en te luisteren naar de gids. Maar ja....zoals altijd gaat er wel ergens iets mis. We waren ineens 4 mensen kwijt en onze gids werd er enigszins zenuwachtig van. Het was al
17.00 uur en hier is t rond 18.00 ook ineens donker. Het pad wat we aan t bewandelen waren was namelijk onverlicht en gevaarlijk in t donker.
Wij werden op een bankje gedropt en de gids mevrouw liep terug om te gaan zoeken.....na 10 min kwam ze alleen terug, niet gevonden. Ondertussen kwam de andere groep van 10 al aanlopen, moesten wij met hen mee en de gids ging nogmaals zoeken. Eindpunt was t info centrum. Daar aankomend stonden de betreffende 4 personen al lang en breed daar!! Gidsen not amused!! Eind goed al goed.
We lopen richting t strand om zo nog een briefing over morgen te krijgen en kunnen dan vervolgens zelf langs de kustlijn terug lopen naar ons hotel. Eenmaal aangekomen bij de kustlijn lagen er overal zeehonden/robben op t strand gewoon tussen de mensen in. Als je dit voor de 1e keer ziet sta je helemaal perplex. Ze "blaffen" soort van naar elkaar en hebben geen aandacht voor de mens. Jij bent de gast hier. Het is werkelijk fantastisch om te zien en je weet niet waar je moet kijken of fotograferen, zoveel liggen er. Ze liggen in groepjes bij elkaar, moeders met kinderen die nog zogen en big fat papa's vlak in de buurt.
De zon gaat onder en ook dit is werkelijk waar schitterend.
SAN Cristobal is maar 558km2 en er wonen maar 7000 mensen. Meer dieren dan mensen.....en alles is afgestemd op de dieren, hoe mooi is dat!
Je mag ook geen beesten aanraken ondanks dat dat makkelijk zou kunnen maar daar staan boetes op.....eiland naar mijn hart!
Verder heeft t eiland restaurantjes met allemaal happy hours en vele kleine winkeltjes met wel allemaal dezelfde plaatselijke dingen en heel veel T-shirts.
De prijzen liggen wel een stuk hoger, er moet natuurlijk veel ingevoerd worden. Met elk vliegtuig wat naar hier komt gaan er ladingen etenswaren mee.
We lopen in t donker terug naar t hotel,
douchen en gaan een hapje eten. Aan de boulevard een tentje gevonden en heerlijk gegeten. Daarna kwamen we tijdens onze wandeling langs de boulevard nog wat mensen van onze groep tegen en zijn we ff blijven plakken, pina collada op en terug naar hotel. De wifi is hier echt een drama dus heb geen idee wanneer ik mijn verslagjes eruit kan doen. Voor nu eens proberen te slapen en kijken of eigenlijk horen wat de nacht ons hier brengt!