Cuenca - Guayaquil ( 15 )

Om 06.00 schrok ik wakker van de wekker......allebei pas laat in slaap gevallen met die herrie vlak naast ons dus dat was een kort nachtje.....voordeel van vroeg wakker zijn is dat je dan even contact kan hebben met het thuisfront. Gedoucht, aangekleed en ontbijten in het hotel. Johan is al een paar dagen aan de slingerietus dus die gaat het vandaag rustig aan doen. Ergens toch iets opgelopen....of van het water.
Over water gesproken.....het regent weer eens en niet zo'n beetje ook niet. Het plenst. Johan's gezicht lijkt nu op dat van de tazzmanian Devil van de tekenfilms.....letterlijk en figuurlijk ergens de schijt van krijgen......hahahaha!!
Maar niet getreurd we gaan vandaag weer verder en komen dichterbij de Galapagos Eilanden. We gaan al richting Guayaquil waar het vliegveld is. Alles weer in de bus gehesen en daar gaan we weer. Vandaag is Marco jarig, hij wordt 50 en dat is 1 van de redenen waarom hij nu op vakantie is, Marco vindt 50 worden niet leuk....dan kan je je thuis misschien nog een dag verstoppen onder je bed maar met een reisgezelschap van 20 personen wordt dat moeilijk, zeker als je bed niet jouw bed is en je in een bus moet stappen die volgeplakt is met slingers en 21 zingende personen....hahaha!!
Maar aan alles komt een eind dus ook aan ons gezang, we rijden aan richting Guayaquil om onderweg eerst nog een stop te doen voor een lekkere wandeling in het Nationaal Park El Cajas. Daarvoor moeten we eerst nog wat klimmen met de bus naar een hoogte van zo'n 4000 meter, de rit laat diverse landschappen zien iets wat Ecuador ook zo bijzonder maakt. Op een relatief klein gebied kan je al een grote diversiteit aan landschappen tegenkomen......voor nu even met de nadruk op KAN want ondertussen regenden het voor de afwisseling weer eens en waren alle ramen in de bus zo aangeslagen dat we niets zagen en tot overmaat van ramp ging het, toen we bij het park aankwamen stevig waaien en nog harder regenen! Johan en ik keken elkaar aan.....mwah....geen wandeling voor ons....onszelf compleet nat laten regenen voor een wandeling doen we thuis niet eens laat staan op vakantie.....wederom waren we niet de enige!
Aan de rand van dit reservaat staat een klein restaurantje, een stenen hut, waar we zijn gaan zitten met een warme chocomelk en een haardvuur......heerlijk!
Het park ligt tussen de 3500 en 4100 meter en sinds de ijstijd liggen er honderden kleinere en grotere meren en poelen. Op deze hoogte kan je er de paramo-vegetatie zien; een ruig landschap met schaarse begroeiing van kleine struikjes, grassen, kleurige bergbossen, mossen etc. Onder de boomgrens liggen nog onaangetaste nevelwouden. Hier leven verschillende mooie vogels en daar we wat liefhebbers in ons midden hadden konden die hun hart ophalen evenals hun snotneuzen van de kou! De helft van hen die stoer waren meegegaan zijn halverwege omgedraaid en terug gekomen, een aantal hebben de wandeling afgemaakt en kwamen drijfnat binnen......nou echt niet op mijn vakantie hoor, dan maar watjes.....wel droge watjes...haha.
2 uurtjes later weer de bus in en verlaten we de Andes om de lange afdaling in te zetten door het nevelwoud naar de tropische laagvlakte van de kustregio.
Dat gaat gepaard met nogal wat geslinger en wordt er voor t eerst wat misselijk van, ook van het best wel snelle afdalen en de grote temperatuurverschillen. Voel me best wel weer een watje want Johan heeft nergens last van ( gelukkig voor hem ) na de lunch ( tosti voor mij, Johan kipiets ) zakte het wat.
Naarmate we meer beneden kwamen werd de temperatuur hoger maar ook de luchtvochtigheid ging stijgen.
Lenning ( chauffeur ) moest tanken en stopten we even om de benen te strekken en te plassen.....
Zaten we weer allemaal klaar voor vertrek starten de bus niet meer, zo te horen de startmotor die weigerden. Nee toch !
Lenning had al 7 kleuren in zijn onderbroekje staan maar gelukkig hadden we sterke mannen tot onze beschikking....uhm.....allemaal uit de bus, alle mannen achter de bus en duwen maar......verbazingwekkend snel was de bus op gang ( lichtgewicht bus met 1 pk ) en ook weer met draaiende motor......en konden we weer verder.
3 uur rijden later ( pfff ) kwamen we aan in de stad Guayaguil met maar liefst 4 miljoen inwoners, dat is best veel. Dit is dan ook de grootste stad van Ecuador. De naam verwijst naar een legendarische Indianen-leider genaamd Guaya en zijn echtgenote Quill. Volgens de legende doodde hij eerst zijn vrouw om zichzelf daarna te verdrinken omdat hij niet in Spaanse handen wilde vallen. Op 9-10-1820 verklaarde deze stad zich als 1e stad van het huidige Ecuador onafhankelijk, men heeft er een monument van staan op de boulevard.
We komen aan in hotel Unipark, midden in de stad. Een modern gebouw en nog volop in een verbouwing. We krijgen een mooie ruime kamer met weer eens een ruim 2-pers bed. We gaan wat wandelen en ontdekken dat dit ook niet onze stad is....veel te druk en groot. De boulevard is groot maar overvol mensen die alleen maar druk door elkaar lopen, kinderen vliegen van links naar rechts en er lopen jonge mensen rond met zakken koude waterflesjes die niks anders doen dan keihard Agua,agua,agua roepen om het te kunnen verkopen en dan heb je nog de jongens met op hun hoofd hele schalen gecarameliseerde appels, van die rooie zoete dingen en evenhard roepen om die aan de man te brengen. Wat een chaos zeg! Ik ben op een trap gaan staan voor een foto en dan zie je pas hoe groot de boulevard is en wat een mensenmassa er rondloopt. Waarschijnlijk ook zo druk omdat het zondag was.......mode update; ook hier zie je weer de te strakke hematent gecamoufleerd door een nog strakkere legging en voor de beste resultaten daarboven op een te strak shirt met daaronder een veel te strakke bh waardoor alle rondingen er dik boven en onderuit floepen. Liefst ook nog zich voortbewegend op te strakke schoenen, liefst met een naaldhak in een felle kleur.
Echt.....Fred van Leer zou ervan uit zijn modeplaat gaan!
Na een uurtje hadden we t ermee gehad, wat een trubbelgedoe zeg.....we gaan terug naar het hotel en om 19.00 uur zouden we met z'n allen eten in het hotel. Airco hier op full-speed evenals de verlichting.....sfeerlicht kennen ze hier niet, alles is volle bak aan en witter dan wit. De tanden van Gerard Joling zijn er niets bij.
We eten wat, kletsen wat en beseffen ons dat de vakantie nu wel heel hard gaat. Morgen stappen we op t vliegtuig naar de Galapagos......we waren allebei moe en zijn naar de kamer gegaan en ben verslagje gaan typen. Johan ligt op bed Spaans te leren.......morgen weer een dag!